Dat je jezelf niet meer herkent in jezelf… terwijl je je hele leven altijd op jezelf kon terugvallen. Met je trots en schaamte, met je geheime gedachten en je verborgen falen. Op de helft van je leven weet je zo'n beetje wat je aan jezelf hebt en waar je jezelf in de steek laat, onder stoelen en banken steekt, vermomd. Je kent je eigen arsenaal aan trucjes en mantra's waarmee je je leven aanpakt en verwerkt. Dat eerlijke inzicht houdt je overeind. Niemand kent je zoals jij je kent. Totdat je een vreemde wordt voor jezelf. “Soms weet ik zelf niet eens meer wie ik ben”.

Ze weet nog wel dat ik haar kind ben, ze kent mijn naam, ze ziet dat ik het ben aan mijn krullen die echt alleen van mij kunnen zijn. Ikzelf, mijn krullen en mijn naam hebben voor haar nog een hele wereld van betekenis en beleving. Gelukkig, ik ben nog niet vervaagd. 

Ze schrikt op, haar ogen fixeren zich op mijn gezicht. Dan klinkt haar dunne stem: "eigenlijk ken ik jou ook niet meer goed". 

Stil. Ik vind geen woorden, alleen haar hand met dat veel te losse vel en daarboven die veel te bange ogen.